مرگ زورکی

تغییر سبک می دهم و پرت می شوم، از بوته زار بی هدف مسخ آبکی

هر روز می دوم به / تو از طرح یک خیال، چندین هزار نامه بی خط دزدکی

هی جیغ های شرقی بی رنگ میکشم، شعرم نمی رسد به تو /از پشت پنجره

انگار باز بخت ورق خورده/ بارها، از لابه لای زجه ی روباه طفلکی

یک اتهام بی سرو ته از گلایه ها، در خاطرات شیشه ای ام منعکس شده

ذهنم عبور می کند از این چراغ سبز،تفریق می کنم نفسم را یواشکی

انگار هرز می روم از این بلوغ خیس،ناگاه شور می شوم و ترش می کنم

فردا دوباره منتظر نامه ای سفید، در انتهای خودکشی بی عروسکی

محکوم در فراخور این ارتفاع پست، روی زمین مسخ شده راه می روم

فقدان یک خداست در این گیرودار فقر، عق میزنم از این همه اسم دروغکی

در انعکاس مرگ ورق می خورم/ هنوز، آیا دوباره حرف مرا قطع میکنی؟!

میخواهم از کنار تو هم...یک قدم جلو، با یک فلاش بک از خبر مرگ زورکی