بازم سکوت

ترا با غیر می بینم٬ صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

      نشستم٬ باده خوردم٬ خون گریستم٬ کنجی افتادم

تحمل می رود٬ اما شب ِ غم سر نمی آید

     توانم وصف مرگ جور و صد دشوارتر ز آن٬ لیک

       چه گویم جور هجرت٬ چون به گفتن در نمی آید

چه سود از شرح این دیوانگیها٬ بیقراریها؟

                تو مه بیمهری و حرف منت باور نمی آید

بی تو هیچ رودی به فکر دریا شدن نیست

بی تو حتی ماه هم در شبهای تنهایی ام

رغبت نمی کند سری به من بزند

.

بی تو تمام پرستوهای عاشق بی آشیان می شوند

.

بی تو هوای چشمانم همیشه بارانی است